MUTLU(SUZ)LUK
Yerden yükseldikçe
Küçülerek ölüyoruz... Helyumlu hayatlar Ve sırtından vurulmuş günahlar... Çöküyor sisli akşamlara kamburuz Dağlar kadar değildik ama sere serpe uzandık yasaklı memlekete Ve bahçede güz kokusu ağır geliyor düşlerimize sarılıyoruz yürekten yaprağa yoksulluk kadar değil ama sahipsiz köpek kadar aç... Ve göğsümüzde derin bir aşk korkusu sırılsıklam yalın vakti düşüyor kırağı çalan güneş gibi ellerimiz... Bazen buz tutuyor bazen “n’için” için eriyor bazen de “h’iç” ten bulut geçiyor mutlu(suz)luk gibi… [ /italik ] |
Ve göğsümüzde derin bir aşk
korkusu
Aşktan geriye kalanın; en kısa, en güzel özeti...