SENİNLEYİMBu sabah ne kadar güzeldi anne! Derin bir uykunun ardından Görülen o güzel rüyalardan Bir öpücükle kaldırılmak ne güzel... Bu yıl yağan karı sen müjdeledin Babam, ben, sen pencerenin kenarında Hayran kaldık o güzelliğe bir kez daha İçimiz kıpır kıpırdı, gözlerimiz ışıl ışıl... Bu yıl yağan ilk kardı; Oysa, oysa senin gördüğün son kar... Sabah bizi uğurladın güler yüzünle Ne heyecanlarla, umutlarla çıktık evden Babam işe, ben okula, sense evde. Bilirsin anne ders, tenefüs, oyun Bir de yağan şu güzelim kar Bilmiyorum, mutluydum işte... Derken akşam oldu, biz eve geldik Ama sen yoktun anne. Ne kapı açıldı, ne sen bizi karşıladın Komşular çıktı dışariıboynu bükük Öğrendik ki hastalanmışsın anne. Koştuk, gittik hastaneye Hastane girişiydi anne! Yanımızdan bir sedye geçti Üzeri örtülüydü Üzüldük, yazık dedik Oysa kime yazıktı anne? Bir hemşireye seni sorduk Bize o sedyeyi gösterdi anne. Allah, dedim! Annem gitti, yok Yani benim güzel annem artik ölü müydü? Anne dedim, kostum yanına Senden çıt yok Niye anne, niye konuşmuyorsun? Melek yüzlü annem, anneciğim, Sunu hiç unutma: Her şeyin bir nefese bağlı olduğu şu dünyada ben seni alacağım tüm nefeslerde seveceğim. Ama şunu da unutma; ne kadar nefes alacağımı bilemem. Belki bir, belki bin. Ben hep seninleyim ANNEM... AYŞE AKAY |