İnsanların kafaları olmasaydı,daha az üzülürdük
sevdiklerimiz öldüğünde
ben bu bilgiyi Lale ile paylaştığımda zürafaydım
ve boynum kıldan inceydi,
orkidelerin memeli hayvan sınıfında olduğu zamanlar
çirkindim ve hala komşumuzdu Suriye ve Lale

kuşluk vakti nasıl çirkindim sana anlatamam
muhakkak ki
zürafanın boynu büküktü ve
benden daha ağır şartlarda sevmişti
bir başka zürafanın boynunu
saatler ve geyikleri dinlemiştik bir gün caminin birinde
o zamanlar dini bütündüm ve
ve kırmızı rengi elde etmek için günde sekiz saat aralıksız utanman gerekti
ben sigortalıydım hem de içinden,
ki arkadaşlarla çok tartışmıştık
benim sana verdiğim gülden nasıl reçel yapabilirlerdi,
ah o kartalın süzülüşü olan saçların
çirkinliğimi kapıp yuvamdan
ne yapacağını bilememesi,
hatırla bilememek yaratılana kadar
her şeyi biliyorduk
bir suyun yatağından ayrılırken bile izin aldığı zamanlardı
insana sadece iki göz bile yeterdi aslında çirkin olmak için
inan bana çok çalıştım Sartre’den daha çirkin olabilmek için
varlığım özünden önce geldi,Kumru değildim sen de değilsin*
kendimi hem kabul hem inkat ettiğim zaman
yarattım kendiliğinden olanı
bir kuş kiraladım milliyetçi olanından
göğünde uçar durur
anayasanın hiç bir maddesini ihlal etmeden,
yalnızdık ve yalnız kalacaktık, bir zürafa
affedilmiş bir özüre dönüşene kadar
ki biliyorsun biz zamanı akrebin hafızasına emanet ettiğimizde
sen geyiktin
ben de öyle
bir av tüfeğinin kendini vurduğu gecede....