Ben gamlı hazan, sense bahar, dinle de vazgeç
Sen kendine kendin gibi bir taze bahar seç
Olmaz meleğim böyle bir aşk, bende vakit geç
Sen kendine kendin gibi bir taze bahar seç

Şarkının bestecisi Melahat Pars, söz yazarı Sıtkı Angınbaş’tan musîki dersleri almaktadır. Birlikte geçirdikleri vakitler arttıkça Melahat Hanım’ın gönlü Sıtkı Bey’e doğru engellenemez biçimde kayar. Bir müddet sonra hocası bu ilginin farkına varır; ancak aralarında büyük yaş farkı vardır ve bu aşkın imkansızlığını daha sonra Melahat Pars’ın bestelediği dizelerle dile getirir Sıtkı Bey… (Nurten Bengi Aksoy)

Çocukluğumdan beri dinlediğim ve hikayesini merak ettiğim bu muhteşem eserin sonunu hep merak etmişimdir. Bir şeyler eksikti, erkek konuşmuş, kadın susmuştu. Melahat Pars bu eseri okurken ne hissetmiş ve hangi duygular içinde yaşamına kaldığı yerden devam etmişti. Hikaye bu şekilde sonlanmamalıydı. İdam mahkumuna dahi son sözü sorulurdu. Kadın susmuştu... Sıtkı Beyin ölümünden sonra Melahat Pars’ın terennümleridir belki bunlar... Son nefesini vermekte olan ruhu hala genç kalabilmiş bir kadının isyanı... Ben hislerine tercüman olmak istedim... Bana sonsuz ilham veren bu muhteşem esere karşı vefa borcumu yerine getirmek istedim. Aşıklar son nefeslerinde kavuşmalı, lakin tek taraflı bir aşktı bu... Kadın sevgisini haykırmalı... Bu hikaye böyle bitmemeli… En azından susmamalı… Bilmiyorum… Bu muhteşem eseri okurken Melahat Hanım neler hissetti sahi?

Hala ismin yankılanır kervanların unuttuğu o sahrada.
Ben yaralı serçe, sense alıcı bir kuş.
Olmaz deme hünkarım olmaz bende vakit tez,
Sen kendine Zühre kadar seven bu kalbi seç.
Şubat soğuğu, ayazı bu zemheri içime dolan,
Gel ey sevgili gel, Zühre kadar seven bu kalbi seç.