RüyaydıSen tanrıçaydın Ben soluk tutulması Biliyorum rüyaydın Zor sokakların kuytusunda Bir umut zulası Keşke gerçek olaydın Kaşların gerilmiş yaydı Kirpiklerin canevimde saplı ok Karşımda duraydın da Bin kez daha vuraydın Senden gelene sözüm yok Gitmeyip de kalaydın Bütün yokların var olduğu anda Mutluluğa varaydın Gözlerim gözlerine mahpus Son sözü söylemeden susaydın Bendeki evliya sabrı Son sözüne mahsus O anda ne zaman, ne gökyüzü Ne de kurtulmak isteyen Mahpusluktan O anda yalnızca ’SEN’ Bendeki ’SEN’ Seni bile kıskandıran kendinden Biliyorum rüyaydı Zor sokakların kuytusu Gecenin deminden daha karaydı Gözlerin ak tüylerinde rüzgârın Kıvıl kıvıl yelesiyle yüreğime koşan taydı Mevsimde bir bile geçsen yüreğimden Nabzıma biçtiğim ömürlük paydı |