İçimizdeki esirler
Çıkamadık içinden
Düşmüş kaleler
Dolanmış kollar
Şarkın yeli, esmer teni
Döner durur
Kapandığım mağaralar, düş/müş kelebekler
Kanatları ağır kuraklığım
Soğuk damga, ökse otları
Her gece sızlanır gökyüzü ve yeryüzü
Yanıp sönen bir gece feneri, titreyen bir girdap
Ömür boyu sürer nöbeti
Aslını reddeden bir mezar
Toprak gözyaşı
Dikenli tel,
Terleyen karanlık içine akıtır zehrini
Kör ve sağır kendini vurur
Kor zamanlar
Sürekli haykıran gözlerimdeki nem
Ağır ve çekilmez bir yara fırlar yüreğimden
Doğmuş ve ölmüş anlar
Dağılmış aynalar
Etimdeki kıymık kör etti yüreğimi
Yediğim ekmek giydiğim yelek sıkıyor canımı
Sürgüne giden yanlarım, tenimin tuzu
Uzatır parmaklarını
Aralıksız inleyen iri boşluk
Yüreğimin dağınıklığı
Ruhumun kasırgası
Ayrıldım parçalara
Yeniden ardından yollarına düşer
Unutmuş dudaklarım adını
Zincire vurulmuş gibi
Çözülür belki kalbimdeki pas
Ruhlarımızın ağırlığı
Hıçkırıyor içimin sessizliği
Ölü diller
Gelincik. ..

Karalanmış bir deniz ve gökyüzü
Avuçlarımda yanan deniz köpüğü
Hiçmiş hayatımıza verdiğimiz anlamlar
Arkamdan vurdu içimdeki karanlık
Sözler sözlere çarpar
Göğe bakar içimdeki boşluk
Tahta atım, topacım, çemberim
Giden mevsim değil koca bir hayat gitti
Baktığımız pencereler pamuk ipliği
Saklanmış anahtarlar, açılmıyor kapılar
Denizlerden koparılmış
Doldum kelimelere, içi gözükmüyor
Sorsan herkes seviyor
Pusulası u/mutsuz adresler
Geçiyor günlerin içinden
Altın tasmalar, tacirler
Bilmeden düşlediğimiz, sezmeden yaşadığımız
Demir Parmaklıkları özgürlüğün
İçine girdiği her yer kararıyor
Herkes yaralı bir yerinden, herkes birbirinden kaçıyor
Kızıldağ ürpertisi
Ten yaralı yürek yaralı
Göğsü şimşek
İçimizdeki vahşet gazetelere manşet
Bir yığın söz, bir yığın insan
Ancak samimiyetsiz
İçimize oturmuş gece ,sarardı bahçe
Kaç ev yıkıldı
Kederli kadın şarkıları, gözyaşları
İnleyen tekerlekler
Göğsünden vurulmuş bir mutluluk
Kimse kendini taşıyamıyor
Kendimizden korkuyoruz
Kurduğumuz saatler de artık uyandırmıyor

İçi boş hengâme, dipsiz kuyu
Kararır ağır ağır
Acıdır suyundan içilmez
Sahte seslerin düşü
Yamaçtaki soluk bitki
Dağ külü
Yalancı iklimlere aldanıp yüzer biner ölüyoruz
Garip sesler,bir tek kendini siler
İndikçe yüreğe, ışık tutsak
Hep bir isim bulduk çirkinliklerimize
Uzak bir yakınlık, yakın bir uzaklık içindeyiz
İnsanı deli eder
Sınır kapıları, kısık lambalar
Bir anda başlar ve biter
Körler gibi,dilsizler gibi
Susuzluğum gittikçe artar
Kar içinde kar yağar
Yalnızlık ne imiş anladım
İste ömrün bittiği yer
"Sevdaları kuşlarla mı vuruyorlar."