Lâl
İçimde gizli komploların aydınlattığı
Gececil kuşlar besliyorum Kimse bilmez neden Ölümü kalbime bir rehin yaptığımı Ezilmiş bir kardanadam ölüsünü Itırlayarak karıncalıyorum Göğsümün depremlerini Kaşırım zaman zaman Gözlerimi tufanlarla Yaşından damıttığım eczaya Bin ömürlük öpüşler sararak. Ruhumu tanımaktan yorgun saçlarım Gözlerim biteviye kanlıdır Damarlarıma giren Eylül kalleşi Kanımı süzüp azaba çevirse de Dokunamıyor dokunamaz asla Yangınımın merkezine Aşkı kalbime kurşun gibi döken EL Secdecileriyle yıkar alnımı Bir kağıdı değerli Bir kalemi anlamlı kılan Bir şiirdir her zaman diyerek Şiire tapan bir kafire dönüşmesin diye Alnımın çatını melekleriyle yıkar Aşkı kalbime kurşun gibi döken EL Zamanlar zamanlar Neye girmiş, kimden çıkmış Belirsiz bıçaklar gibi Doğruyor bütün okşamalarımı Lal idrakten artakalan kırıntıları Toplayıp yiyen Bir şairden başka bir şey bırakmıyor Kalbin karalarını çıkarmaya görevli Zamanlar zamanlar Ah bu zamanlar Kelimelerim biterse Ateş beni harmanlar………. Kasım 2006 Şükrü Özmen |