Kendi şiirlerini okurken,
Gözleri azar azar nemlenen bir adam vardı; arkadaşım benim...

’’Benim bu şehirde,
Günlerce ağladığım zamanlar oldu,
Baktım ki güneş,
Ne zaman doğdu,
Unut dedi ağlamayı bir ses,
Vaktin ya dolmak üzere,
Ya da doldu,
Kaldı bir nefes.’’

Şiirini okudu ve gözleri nemlendi,
Gönlündeydi o şehir,
Gitmek isteyip de yıllardır gitmiyordu,
O şehire özlemi bir türlü bitmiyordu...

Oğluna yazdı bir gün;
Daha oğlunun doğmadığı zamanlarda...

’’Önce bu sevgi yeşerecek yüreğinde yavrum,
Vatan sevgisi’’.

Devam etti ağır ağır...

’’Vatan sevgisi imandandır,
Yeri geldi mi alınteri,
Yeri geldi mi akıtılan bir damla kandır.’’

Yine ağlıyordu sulugöz arkadaşım...

Dünya’nın çeşitli coğrafyalarında savaşlar vardı,
İnsanlar için bunların çoğu kulak ardı,
Arkadaşım unutmamıştı ama,
Onları düşünüp hep düşerdi, kedere ve gama...

’’Bekle bizi Grozni’’diyordu bir şiirinde...
’’Geliyoruz yürekte iman,
Bir tek o yok işte, korku ve el aman’’...

Yaşadıklarını yazıyordu sadece,
İmgelerle oynamayı pek beceremiyordu,
Elli yaşlarında bile...

Gündüzleri etrafına neşe saçan bir insan bile olsa da,
Geceleri tarih okuyup, ara ara ağlıyordu...
Kerkük, Musul, Bosna, Çeçenistan, Afganistan,
Rüyalarından hiç çıkmıyordu...

Bir ara karıncalara basmamak için,
Ayaklarına çıngıraklar takmayı bile düşündü...

Srebrenitza’da şehit düşenleri,
Zaten hiç unutamıyordu;
Ve yine ağlıyordu...
Ratko ve Radovan’ın,
Bunların hesabını vereceğini,
O zaman Müslümanlarında,
Başının göğe ereceğini biliyordu...

Taşların bile Allah’dan korktuğu zamanda,
İnsanların neden korkmadığını,
Bir türlü aklı almıyordu...

İnsanın doğup,yaşlanıp öleceğini,
İnsanın küçüldükçe büyüyeceğini,
Gözyaşlarının cehennem ateşlerine,
Kalkan olduğunu,
Ve gençliğinin’’Bir Dağ Köyünde Solduğunu’’,
Biliyor; biliyor ve ağlıyordu...

Çoğu zaman yoksullar ve garipler,
Gaziler, şehitler giriyordu şiirlerine...
Herkes sevsin diye şiirler yazmadı birilerine...

Anneannesini, babaannesini, kadim dostlarını,
Hiiç unutmadı...
Bazen Felluce’ye ağladı,
Bazen Mescid-i Aksa’yı yüreğine bağladı...

Hakkı Turayliç adını duyanınız var mıydı?
Bu garip o na bile şiir yazdıydı...

Irak’da çocuk olmanın zorluklarını,
Çeçenistan’da çocuk olmanın zorluklarını,
Onlar kadar olmasa da anlamaya çalıştı...

Yurdumuza hizmet edenleri baştacı,
Milletimizi aptal zannedenleri umacı,
Şair arkadaşlarını kardeş ve bacı,
Bilmediklerinin de bildiklerinden fazla,
Ve de dünya da kiracı,
Olduğunu düşünerek yazdı tüm bunları...