Sonsuzluğun nüktedan ışıltısı:
Birbiri ardına devirdiğim nidası yitik şarkılar da
Kayıp verdiğim beşinci mevsimin en büyük yanılgısı.
Hem de ilke edindiğim kayıtsızlığıma yığdığım
Anlık cümleler…
Pervasız belki de asılsız,
Ya sonrası?

Akla zarar titrek bir gölgede,
Yitip gitmelerin ertesi
Bağdaş kurduğum kuytumda
Kuruntularımı dahi yaftalayan o lügati
Mademki izlek bildim döktüğüm her gözyaşında,
Kurulamaya da niyetim yok doğrusu, demek ki
Boyutsuzluğumun rükûsu?

Ah günce sevgili günce:
Soruları istiflediğin sır yüklü her sayfana yığdığım külfeti
Görmezden gelmişken
Tüm istemin belki de en münafık düş’ün rabıtasında;
Sıralı sırasız ölümlerin kucağında:
Hani, demlenmekle eş değer
Boyunduruğun ruhu
Sözden ibaret bir kıvılcıma denk düşmek mi
Yangınların en cefalısı?

Cafcaflı hükümler midir ikbalin,
Yoksa devrik bir rotayı bilmişken mesken:
Hem de desturu yitik bir faninin elinden içmişsen
O acı suyu,
Deme sen de ne olur:
Asla deme:
Sıra sende,
Hem bilmez misin alışkınım ben ölümlere:
Tüm soytarı aymazlığında ömrün,
İhanetinde belki de şu yitik imgelerin,
Tozu dumana katan kerametinden midir yoksa
Sokak çalgıcılarının?
Hani şu yüzü olmayan adamlar
Ya da yüzsüzlüğü maharetten sayanlar:
En demli serzenişe yığmışken öbek öbek;
En sıtmalı ölüme de vermişken paye…

Ölümlerden ömür biç payıma,
Demek kadar da asılsız bir yergi
Şu kayıtsızlığımın pervazında
Yetim verdiğim kim bilir kaçıncı yenilgi?

Layıkıyla gitmeyi bile heba ederken
Yüreğin tecellisi:
Sona kurmuşum madem sarkacı,
Saya saya bitiremedim kayıp suretimin
Esrar yüklü pervasızlığını.