Yudumlamaksa mahremi,
En alasından tüm o yalnız ve kalaylı düşler.
Sırça köşkün pervazında dilemekse güzeli,
Katıksız sevdalarla yalıttım dünü.
İkrarı denk bir serzenişe mal etmekse yükü,
Ağır aksak öteledim sanma hüznü.

Muteber sancılarla donattığım yeryüzü,
Gönülsüz ve ifrata kaçmış aşkların yırtık güncesi
Ve meylederken yaşama
İmzaladım çoktan kara kaplı defteri.
Mihenk taşıymış meğer sevda:
Hem de en afili ve yordamsız ifasında yüreğin
Döşediğim satır başlarında
Biraz da ılık ılık akarken kalemin kanı.

Yudumladığım kadarıyla duyumsadığım,
Mevla’nın tecellisinde her yeni günde
Sükûta bulandığım şafağı sığdırmak yüreğe
Yetmedi haraç mezat ulaştığım mutluluğun
Kanadı kırık ruhunda bir an evvel tokalaşmak
Aşkın erbabıyla.

Kelamı de istersen,
Olmaz mı bir hikmeti dediğim sefaletin,
Kınında muhafaza etmek kadar ulvi oysa
Eremediğim mertebede hangi çatık kaşlı isyanda
Perde perde yükselen sesinde öldüğüm günbegün.

Sanrılardan çıktım yola yine bu gece,
Peşrevini unuttum gitti göçen bedellerin:
Hezeyanı en kıdemli rabıta,
Salkım saçak duyguların biri bin para:
Demesem de denedim,
Desenleri yırtık türlü türlü gönülde,
Yer bulmak mademki mabet bildiğim
En istikrarlı yalan
Döşümde ne inkâr ne de zaruret,
Dememe bakma sen,
Gözlerimi alamadığım fevri yangınlardan.

Ölmeyi diledim hem de kerelerce,
Mabedimde esir düşmeyi dilediğim her gece:
Başı kayıp bir hikâyeden çıkıp ta yola,
Boyutsuzluğumun ikbalinde
Teneffüs ettiğim türlü türlü lehçe.

Dün bir bu gün iki olsa keşke
Hatta zafiyetimin süngüsünde boy verse başaklar:
Hem de elimde izafi bir kalem
Boyarken evreni renkten renge.

Ne mahzun ne de mazlum;
Gölgesinden bile korkan o sufi yürekli çocuktan arda kalan,
Pergelin ucunda aşk kokan bir gonca, deme sakın:
Ukdesi sadece saklı Yaradan’ın nezdinde.
Adsız şarkılar iken unutulmaya mahkûm,
Divane pervaneler kadar aşkın sırdaşı üç beş kelam,
Yine de soytarı imgelerin rahman bildiği
O rivayete sakladığım ahir zamanının:
Muhalif bir gölgeye rehin düşmekse işin aslı,
Savdım ben sıramı ben çoktan.