belki deme ihtimaller azalıyor...



canım çok sıkılırsa
sözcüklere giderim
akşam oturmasına
yazarız ordan burdan

seni yazarız mesela
sensizlik çıkar ortaya

onlar isterse
şiir de demler
bir tutam akşama
gam da ekleriz

göz çukuru bir bardaktan
dumanı üstünde
acılar yudumlarız
sen yine bilmezsin

sonra dönerim evime

sessizliğime

sensizliğime

alnımın yollarında
henüz soğumamış
uzaklar

uzanırım yatağa
sırtımı dönerim
büyük bir boşluğa

boğazıma takılan
uykuyu anlarım biraz da

o da dinler hikayemi
sus pus olmuş tenimden

o da koklar seni
terimden...

O da tamamlanır yalnızlıkla
*yarım kalmış bir sevişmeden*

şiir dediğin hikayeden sonra...

gün doğarken anlarım
pencereye takılıp kalan zamanı


kararan akşamı
bir de beni anlarım
takvim tutmazlığımızın telaşını

o kadar oldu mu
zamanla azalıyor zaman
hala alışamamışım

uzun geçmiş vakit

hüzün geçmiş ben kalmışım

olsun yine de bir umut
zaman her şeyi daha iyi bilir herkesten
boşver sen

insan işte yaşıyor bir ara
ya da benim gibi ara sıra
seni hatırladıkça