SEN ÜZÜLME ANNE
Anne ağlamasın gözlerin, yanakların ıslanmasın.
Üzülme olur mu anne, alın yazısı diyelim.
Ne olduysa bu gurbetten oldu, o girdi aramıza.
Çocukken ayrı düştük seninle anne.
Sen köyde bir başına yolumu gözlersin.
Ben ise gurbette çocuk aklımla, ekmek kavgasındayım.
Ve ikimiz de özlem çeker, hasret kokar olduk.
Ama bilir misin anne elde merhamet kalmamış.
Kimse bakmaz döktüğün yaşlara.
Acımak yok düstünmü tekmeyi yersin.
Ne yapsan yaranamazsın, menfaat bitince.
Sen orda beni, ben burda seni düşünürüm.
Yüreğimiz yangın, benliğimiz hasret.
Suskunluğa boğduk dilimizi, konuşmaz olduk.
Sen üzülme anne ben iyiyim ayaktayım...
Uzun zaman oldu mektup yazmadığım sana.
Nasıl yazayım ki sana anne, yalan cümleleri.
Sana hiç yalan söylemedim ki anne.
İyiyim diyeceğim, sen üzülmeyesin diye.
Ama iyi değilim anne, yaralar uyutmaz beni.
Yaşlar dinmez gözümden, ıslaktır yanaklarım.
Geceler soğuk, sokaklar karanlık.
Ay ışığında ısıtır oldum kendimi.
Sen üzülme anne ben iyiyim.
Ciğerlerimi üşütmüş, öksürüyor diye bilme.
Sen beni ekmek kavgasında bil anne.
Sokak köşelerinde ölümü beklediğimi değil.
Hayata yenildiğimi degil,ayakta olduğumu bil.
Sen üzülme anne ben iyiyim.
Yazan: Sinan TOKER
Yazildigi Tarih:14/06/2016(21:40) Isparta