Bir kurgu çocuk şiiri denemesi

Uzaklardan, uçarcasına bir atlı geliyor
Aslanlar gibi cesur, kendinden emin,
İlk bakışta kimin yanlısı, anlaşılmıyor.
Bu yiğit kimdi, merak konusu….

Miğfer giymiş, bu bir savaşçı!
İyi de, elinde yok ki kalkanı kılıncı.
Sırtındaki ok değil arzık torbası.
Hayretler içindeyim niye buradaydı?

Geldi meydanın ortasında durdu,
Bir anda ortalık çocuk doldu.
Atlı konuşmuyor dağıtıyordu,
Sırtındaki dağarcık boşalmıyordu.

Meyveler, ekmekler, sütler, börekler;
Dağıtıyor dağıtıyor dağıtıyordu,
Çocuklar hediyeye doymuş taşıyamıyordu.
Hediyeler bitmiyor, daha çok çocuk lazımdı.

Atlı, çocuklara rengârenk çiçekler veriyor,
Çiçekler çocukların ellerinde açılıyordu,
Çocuklar koca bir şemsiye gibi,
Çiçeklerin altına sığınıyordu.

Atlıdan başka yetişkin kimse yoktu,
Orda herkes çocuktu.
Çıplak ayaklı perişan kılıklı çocuklar,
Başlangıçta aç yorgun ve korkulu.

Zaman sanki durmuştu...
Hiç kimse yaşlanmıyordu,
Artık atlı sayesinde ekmek su boldu.
Çocuklar sadece büyümeyen cinstendi.

Atlının yüzü görünmüyoru,
Belli ki geldiği yerde savaşmak yoktu,
Kadın mı erkek mi belli değildi,
Belli olan çocukları çok sevdiğiydi.
Asiye