Sabır büyüten ömür çürüten bu şehirde
Her şeye rağmen
bir umudun parçasıyım ben
tek derdim yaşamak, nefes almak
özgürce yürümek yollarda
fakat ne yapsam olmuyor
her sokakta bir yığın
her köşe başında yoksullar
halk ekmek kuyruğunda
anne kucağında
avuçları kundak kokan bebekler
diğer yanda çöplerden karton arayan
yılların yükünü omzundan atamamış
bastonlardan medet uman yaşlılar
bu şehir
milyonlar içinde gerçekleri gizleyen
birkaç semtiyle yalancıktan gülümseyen
çaresizlerin istasyonu
zor şehir
yalan dolu haberlerle
en çok göz önünde duran
anadoluyu en çok kandıran şehir
kirli işler başkenti
varoşlarında kalmış bir avuç
milyonlarca umut beklenti
dili tutulmuş insanların
sabır en büyük öznesi olmuş burada
cümle yığınların
kirlenmiş genç delikanlıların eli
kar bile yağmaz olmuş karanlığın üstüne
karanlık okadar kötü ki
lanetlenmiş iklimlerce
herkes kaybolmakta bir moda(!)nın içinde
öz denen ses sıcak asfaltlarda yok oluyor
gürül gürül kirlilik içinde
her sabah buğulu pencereler
sigara dumanının yalnızlığında
çamur akan şu dereler
sesler kalabalık içinde boğulmakta
dermansız kalan vapurlar
inlemekte gün boyu
çocuklar toprağa hasret
beton kaldırımlar çehresiz/ jilet
zaman sinsice yutuyor yılları
her geçen gün
buraya gelenlerin halleri
bir garip geliyor bana
ey çilekeş kent
ne var sende
yorup kirletmekten başka
gökler çok uzak sokaklarına
yeri sorsam meçhul
durulmaz bir bulanıklığın var
ormanlar lanetlenmiş gibi
Merhabalar hatır sormaktan aciz
aynı binada yaşayan komşular
neyine hayran dağ kokulu Anadolu kızları?
anlamıyorum ki