KARDELEN BİR DOGUŞTUR KARDA BİR DOGUŞTUR KARDELEN
BAHARIN HATTA BAHAR GELMEDEN ACAR KARDELEN KARDELEN BİR DOGUŞTUR
KARDELEN BİR UMUTTUR
HERKESİN BİR KARDELENİ VAR BENİM KİDE BU İŞTE

Ne masalmış bu anlatılan
Nede gerçek
Ne evvel zamanmış
Ne kalbur zaman
Bazen gecede yapayalnız yürürmüş
Bazen elleri buz tutar ağlarmış
Ne sokak çocuğuymuş
Bu nede zengin aile çocuğu
Hani dünya geceli gündüzlü olurya
Biraz karanlık azıcıkta soğuk
Kuzey kutbu gibi yani
Buz gibi yani güneşe hasret
Hani sahra çölü ıssız ya
Suya hasret
İşte bir yürek hepsini aynı anda bole yasadı
Çünkü bu yürek kuzey kutbunda
Güneşi ararmış
Her sabah gözlerini açtığında
Güneşi ara mış
Bazen çölde suyu aramış
Dili damağına yapışmış
Seraplar görürmüş
Sanki dünya değilmiş yaşanılan
Bambaşka bir diyarmış yaşanan
Ama bir gün ;
Bir kardelen yeşermiş
Evvel zamanda
Roj baş demiş
Dünya yaya
Duraklayıp bakmiş
Kocomaan bir karın altında
Onca kara ragmen
Yarmış karı kardelen
Varmiş eve
Bir kardelen hikayesi okumuş
“kardelen cok garip zamanda
Kardan sonra
Sanki dans eder gibi
Acar yapraklarını
Dev gibi agaclar bile boyun egerken kara
Acar yapraklarını dimdik dururmuş”
Sonra bu garip zamanda yeseren kardelen
Garip hayalere yol açmiş
Umut işigi olmuş kardelen aşka dönüşmüş
Evvel zamanda gercek olmuş
Kuzey kutbunda
Güneş
Sahrada serin bir esinti
(kim bu kardelen
Sade şiir yazılamak için mi yazılmış
Acaba dur siz bulamazsınız
Ben söyliyeyim dostun ta kendisiy miş kardelen