Anne Kucağı
Senden ayrı büyüdü kızın.
Omuzlarında bilmediği bir hayatın yükü, Yolumu buladım, düştüm, yeniden ayağa kalktım, Dizlerim kanadı hep... Çocukluğumu yaşayamadım mesela, hiç çocuk olmadım... En çok da kışın özledim kucağını Anne... Kapımı sen aç istedim hep, Bir kase sıcak çorba yap bana, Dilim yansın yerken, soğumasını beklemesem hiç... Koklasam öpsem ellerini ayaklarını, saçlarını ben tarasam mesela, dizlerine koysam başımı, ellerini gezdirsen yüzümde Hiç korkmasak hayattan... Hayat çok acımasız Annem, Çok yanlışlar yaptırdı bana, Yılmadım, doğruyu bulmaktan asla vazgeçmedim, İçimde ki o küçük kızını hiç büyütmedim, Sana karşı büyük sevgiler besledim hep, Sana benzerliğimi çok sevdim mesela, Aynaya baktığımda senin gözlerine bakmış gibiyim, Senin yokluğunda ben kendimi aynalarla avuttum... Şimdi kara gözlerime baktıkça seni görüyorum Annem, Sen benim yaşama sebebimsin, Sen iyi ki, benim Annemsim... Seval Dağcı 12.08.2016 |
Duygusunu okuyucusunun ta yüreğinin derinliklerine kadar iletebilen,şiirde her anlatılmak istenilen anı,anneye olan özlemle kurulan o güzel hayalleri okuyucusuna da bire bir yansıtan,çok sade bir dil ve ayrıcalıklı bir üslupla kaleme alınmış güzel şiirinizi ve değerli şahsınızı yürekten kutluyor,selam ve saygılarımı iletiyorum..