Issız KentGeçmişten nükseden Zulmun sesi çığlık çığlığa Sancı nöbetleri sislere karışmış Bir martının kanadına tutunmuş gidiyor Sevinci kursağında Tuzlu bir yalnızlık Şahlanıyor kıyılarda... Hüzün kırık dökük aynalarda Umut ise kimsesiz bir zamanın koynunda Sonu olmayan bir labirent gibi Kesişmez yollar... Kara kışın heybetle serpiştirdiği tohum Topraktan bağra düşer Yarım baharlar iniltilere Gölgeler hayallere karışır İsyanın sureti acı bir tebessüm gibi yapışır Hüküm giyer görünmez yüzler ve Varla yok arası Zaman yinelenir yeniden Issız bir kentte Özü ağlar Sözü dağlar şiirlerin... Ayfer Aksoy |