RÜZGÂR*
Rüzgâr soğuk soğuk esiyordu
Hiç bilmediğim uzaklara götürüyordu İçimi ürpertiyordu yalnızlığım Yorgun gözlerim ürkek ürkek bakıyordu Hazin dolu bakışlar yakıyordu benliğimi. Denizin O eşsiz mavisini özler olduk Hasret kaldık huzura, sevginin O narin güzelliğine Yabancı insanlarla dolmuş sokaklarımız İnsanlar çaresizlik içinde bırakılmış Ey Allah’ım Huzur Rüzgârlarını bahşet bize. Körpe çocuklar ölmesin Ülkemde Daha süt emen yavrular çığlıklar içinde Günahsız insanların hayatı bu kadar ucuz mu? Neden kimse dur demiyor ölümlere? Ey alim! Rüzgâr alsın tüm hüzünlerimizi. Mehmet Öksüz |