susturun şu inceden ağlayan kemanları
yoksa düşeceğim içine elimdeki kadehin
ve içimdeki son çocuğumda boğulacak

zaten eğretiyim kendime
zaten yitik yolum
düşlerimin boynu bükülmüş
utançlarından bakamıyorlar yüzüme
bunca sessizlikte susturun
susturun şu inceden ağlayan kemanları

ahh kahrolası yaşam ne ayrılıyor
ne de birleşiyor ellerim seninle
neden neden sönüp gidiyor
tek tek bütün ışıkları şehrimin
ötelerimdir kararan her ışık kaybımda
onulmazca incinir aydınlıklar
yaşayamadıklarımın çöken tortularında

tasalı bir bekleyiştedir ömrüm
gözyaşlarıyla sulanır gülüşlerim
yine de hüznün engellerini aşmaya çalışır
zillerini takan kanı deli sevinçlerim


bir gün çekip gideceğim nasılsa
tüm yaşadıklarıma veda ederek
ve tüm yaşanmamışlıkların ukdesini
içime gömerek gideceğim
işte o zaman okunacak şiirlerim
belki de ilk defa
o zaman anlayacaksınız beni
koşulsuz önyargısız hesapsız
nasıl kanamış kanatılmışım
yine de hasetlenmemişim kimseye
kendi kendimi anlamış
ve nedeni olmuşum yaşamımın

bildiğiniz bütün kemancıları getirin o zaman
ve söyleyemediğiniz ne varsa
iyi ya da kötü dökülsün içinizden
kemanlar ağlasın en gür en içli sesiyle
siz sövüp sevin dilediğinizce
ben sevdalarım koynumda
doğduğum kadar çıplak
yatayım sonsuz uykuma


yanakları daha al
dudakları daha gülce
insan yüreği susmuş
evvel zaman içinde
bir varmış bir yokmuş deyip
bırakın bu adalıyı bir yeşilin gölgesine

ister ağlatın
ister güldürün kemanları o zaman
ama şimdi susturun
susturun ne olur
içimde kalan son çocuğun
katili yapmayın beni
susturun…