Ne Zaman...
ne zaman düşümden uyansam
sensizliğim bir çimdik atar bana hüzünler kamçılar yüreğimi özlemler beş çekerken hasretliğin kahrına... ne zaman bir şiir yazmağa kalksam yokluğun işaret parmağını gösterir bana seni unutmayayım diye sanki aklım da senden gayrısı var da... ne zaman gülmeye heveslensem yalnızlığım bir ip ucu verir bana bir kandırmaca olsa da takılan bir maskedir o aslında... ne zaman bir bahar gelse hayalin bir çelme takar bana senin neyine der gibi ebedi güzlere mahkum olmuşum galiba... ne zaman ben ben olmaya çalışsam varlığım gönül koyar bana kapatır tüm kepenkleri sanki şimdi ki sensiz dünyam çok farklı da... ne zaman resmini görsem bir değil bin teselli olur bana nemli göz yaşlarım da yas bırakırlarken kendilerini güya mutluluklara... (Berlin,10.07.2016) Talat Özgen |