YAŞAM MAHKUMU..
Bakışlarda başlayan,
Bakışlarda biten Bir hayatın hikayesidir bu. Ölümü özleyen yürek, Gündüzleri esir,geceleri özgürdür. Bütün duyguların anası gece Çıplak bir yalnızlık sunar sessizce Doğa ise bir tablo çizer Hayata tutsak ruhumun tuvaline. Orada tüm renkler birbirine benzer Pencereme vuran ay ışığına inat Hepsi simsiyah. Son hayat kırıntılarım Dökülür gider gecenin koynuna. Siyahın beyaza kavuşmasını Özlemle beklerken Tüm çirkinlikleri rehin alır gece... Yaşanmamış duygularımı hapseder koynuna. Umutlarım Hayatın anlamsızlıkları içinde Kahkahalarla son bulur gözlerimde. O an… Kara toprağın beyaza bürünmüş bedenimi Hasretle kucaklayışını düşlerim Ah Keşke dediğim tüm anılarım Gecenin koynunda avutur beni. Gün doğmasın isterim her sabah. Çünkü ben , her gece Kurarım darağacımı. Ruhumun derinliklerine. Celladım olur gururum. Ve… Ben her gece ölen Yaşam mahkumuyum..! |
---------------------------------
Boğazımızda düğümlenen hıçkırık şiirinize eşlik ediyor