Hüznün Bahçesi
Tutuşuyor tekrar küller
Bu diyarda Bu vakitte Bir çift gönül Kanat çırpan kuşların Ardından uçuyor Yanıyor her geçen saniye Gözleri kör eden sevinçler Kıskanç bir oltaya takılıyor Çektikçe çekiliyor bu diyardan Ve benden uzaklaşıyor... Nice engeller Her gün biri aşılıyor Her gün Her geçen saniye Ya ben sana yaklaşıyorum Ya sen uzaklaşıyorsun bana Zaman akıp gidiyor Bu arafta Hissetmiyoruz Sanki Dün gibi Özlem duyduğumuz anılar... Uzun bir yol bu Sonu olmayan Her dönemeci son sanan Yada sonu getiren hislerin Esiriyiz biz Bu yüzdendir belki acılarımız Yada acıya dair hissedilenler Unutulmalıdır belki Yaşanmış ve hatırlanmaya değerler Böylesi hüznü def eder Böylesi bizi suspus eder... |
yüreğiniz hiç susmasın..