Yüreğindeki musalla taşına her yatıp uzandığımda
dilinden fatihalar dökülüyor...

eski harap bir yapı gibi garipler mezarlığındayım sanki o saatlerde
bir şeyler mırıldanıp yanımdan gecip gidiyorsun
benden daha ölüsün

hani desen ki üzülüyormusun ben biliyorum da sen görüyormusun göz bebeklerine oturttuğun buzlar erimeden anlayamayacağım hiç bir değişimini

içimden yazasım geldi işte öyle
yüzüne söylediklerim yüzüne söylemediklerim ve
söylemek isteyip te söyleyemediklerim uzun bir tren katarı oldu son istasyon dudaklarındı orada durdu
bilmem hissettin mi demirin soğukluğunu

şakağıma dayanmış bir tabancanın namlusu bile ne bu kadar korku ne bu kadar acı verebilirdi
senin gülüşlerini dondurduğun o günden beri dağımdan kalan lavlar seni eritmeğe kafi gelmeyecek ki

sana dair yaşadığına dair hiç bir yazıt bulunamayacak asırlar sonra

buz dağları gözlerinin donmuş hücreleri yanında sönmüş yanardağlar kadar sönük kalacak tarihe geçmişin adın anılmayacak

sözlerimden hiç bir şey anlamayacaksın gözlerden bile anlamadıktan sonra
ne aşk dilinden ne cik cik öten kuşların dilinden sultan Süleyman bile olsan anlamayacaksın

Gözlerim ki kırk mağara damlasıyla damıtıp kurban adamıştım bakışlarına
anlamadın
anlayamazsın da
şimdi olduğun yerde kal bir vakur heykel gibi dur kaidende
ve burda bekle kımıldama

taştan iyidir işlenmiş bir taş belki bir yerinden hayat bulursun
hayat fışkırır da bir yanık yer bulup sızlatıp yüreğini düşersin peşime

o zaman beni nerde bulacağını biliyorsun dön kendine ben hep sendeydim bir yere gitmedim ki

6/Nisan/2010/Pazartesi/Bodrum

Yüksel Nimet Apel