Adem helâkını, kaderden sanar
Halbuki ihlası, takınmak gerek,
Kul kendi vicdanı, içinde yanar.
Elifden bilime, bakınmak gerek.

O bir son elçiydi, gitti peygamber,
Meyletme yobaza,cehalet sunar,
Ayetler insanın gönlüne iner,
Özünle yazılıp, okunmak gerek.

Şah damara yakın, vicdanın sesi,
Enel Hak deyince,şirk neyin nesi?
En hâkiki mürşit,ilim bahçesi
Hakkın Kelâmı’yla, dokunmak gerek

Hak ile batılı, Furkan ayırır,
Sırat kıldan ince, kimi kayırır?
Suçlular mizanda aklı sıyırır,
Zan ile gıybetten,sakınmak gerek

Adem üryan geldi,şekle bakılmaz
Yine üryan gider,kefen dikilmez.
Kul hakkı yiyerek,arşa çıkılmaz,
İlahi kanundan,çekinmek gerek.

Şiir de ibadet,sonsuz nesile,
Gerçeği görmeye,olur vesile,
Ölümsüz eserse;bir mısra bile,
İlhamı gönülden,ıkınmak gerek

Figâni bülbülüm, feryadım çile ,
Avaz avaz öttüm, fani bir güle,
Yenildim nefsime, ben bile bile,
Tövbe istiğfarla tapınmak gerek.

Erdem GÜMÜŞ (Kul Figani)
08.06.2016