Aklımın ırmaklarında saf tutuyorum,
Safça bir yakarış benimki:
Hani olmazın oluru tıknaz bir cümle.
Seğirtiyorum günden geceye
Ve peşrevi boyutsuzluğumun asılı gök kubbede.
Olur mu bir gören acaba?
Akıl mı benimki,
Şimdi kim görecek aklın haznesinde
Nazenin bir dokunuş,
Sefil bir tınıda, boş vermişliğim…

Hadi, doldur diyorum:
Doldur da şerbetlensin gözyaşım,
Sonra da tokalaşalım
En mahrem gölgeyle
Ve kutlayalım
Mabet bildiğim acıların derininde boğulmuşluğumu.

Sükûnu delen bir gök gürültüsü
Ansızın hâsıl olan:
Melekler de mi ağlıyor benim gibi
Ya Tanrı duymadıysa sesimi…
Sesler çağladıkça,
Ömür evrildikçe,
Ve devrildikçe domino taşı deviniminde
Gölgeli sessizliğimin,
Hâşâ, demek boynumun borcu
Hele ki henüz eremediğim hidayetten
Mütevellit bir evrende
Nasıl bir kum zerresiysem
İçinde fırtınalar kopan
Bir beyitte gizlenmişliğim…

Müşkülpesent bir keramet adına
Ve büründüğüm kisve,
Gülerken yüzüm
Ağlamayı mesken edinmiş bir rahle
Kadar kutsal saklı mabedim.
Tümden gelen hegemonyası mı yoksa evrenin,
Asla eremeyeceğim nihayetin
Yüz görümü sitemi,
Bir boyutta gergef misali,
Adsız bir lehçede
Telaffuz edemediğim…

Öncesizliğin sarkacında niyeti bozuk bir eda ile
Rastlaştıklarım,
Tenhanın yalnızlık coğrafyasında:
Tümden gelen nicedir,
Sona kurulu sessizliğin cibilliyetsiz fesatlığı:
Hıçkıran zaman, peşkeş çektiği nidaları kadar
Darmaduman bir ömrün kör noktası
Ve seremonisi vakur bir yadsımazlığın peçesi
Kadar inik gecenin pervazında,
Yine düşkün kıldığım onca sözcükten damıttığım
Nasıl bir hegemonya ise saf tutan;
Saflığımın yüz karası bir serzenişinde peyda olan
Nifak yüklü kara tohumlardan arda kalan
Peşrevi sevdanın.

Terennümü boydan boya o suyu kurumuş çeşme:
Hanidir başucumda sefil bir tüketilmişlik:
Türevi sakil bir gönül kadar kemirgen
Göğün karası,
Hezimetine kapılmışım da bir kez…
Neyse, boş ver, demek koymasa da yüreğe
Kondurabiliyor muyum peki,
Konuşlanan bir isyanı yâd edip de
Af dilediğim ertesinde,
Ölü bir hezeyandan sızan uzun bir gölgede
Bağrımı delen suskunluğun coğrafyasına
Yığdığım bir külfet mi de
Ümmetimi kaybettim ölüm ertesi?

Densiz, katıksız istikrarı
Dem almış bir sevdadan az ötede
Yitimi ırgat bir düş’te
Düşüp de düşkünlüğün telaffuzuna
Denk gelmenin çok ötesinde.
Konuk bir rayiç belli ki
Gömütü ne ise en derinde,
Tırnaklarımda kili savruk iç çekişlerin,
Nazenin bir günce olsam keşke,
Araya serpiştirdiğim mutlak bir sanrıymışçasına
Tozuttuğum hangi minvalse,
Kepenklerini kapatmazdan önce
Denk düştüğüm bir sahnede.

Koyuverdiğim bir kahkahaya nazire eden
Sirenleri çalmadan ölüm meleğinin
Konuşlandığım hangi siperse,
Minvali belli ki;
Düş gezgini bir imde
Müşkülü pelesenk olmuş bir kez yüreğin
Tekerinde takılı bir nidada boş vermişliğim ki
En nazenin yörünge.
Yeter ki kaybolmuşluğumla
Görünmeyim gözlere.