duygulu harika bir gönül sesiydi dost bravo kutlar sevgiler sunarım...

Aslına bakacak olursak herkes bir anlamda yalnızdır. Herkes kendisinin eşidir.Var mıdır bizim aynımız?Genleriyle, aynı duygularıyla, her bakımdan bizim aynımız, saçıyla, gözüyle, teniyle, düşüncesiyle,kısaca bizim bizden başka bir benzerimiz olabilir ama, bizler her bakımdan farklıyız başkalarından.

Duygularımız işte buyurunuz şiirlerde, müziklerde ortak olabilir, benzeriz birbirimize. Sevinçler, üzüntüler, örneğin elimize iğne batsa... işte denemesi bedava, canımız acır. Ağladığımızda gözümüzden yaş damlar...

Duygular her insanda olduğuna göre, derecesi farklıdır sadece. Meçhul... bilinmeyen demek olduğuna göre, hayatın kendisi bir meçhul değil midir? Örneğin yürüyüş yapmayı sevmeyen insanlar vardır. On adımlık yere tembel oluşlarından dolayı arabayla giden tiplerdir. Yolda yürümeyi sevmezler ki doğada nasıl yürüsünler? Demem o ki, zevkler ve renkler tartışılmaz. Ön yargılardan uzak olunduğu zaman, hayatın aslında gizemli, doğanın güzel olduğu anlaşılır.

Şiirlerde her insan kendisinden bir şeyler bulur.Ben örneğin bu şiirinizde 'meçhulü buldum. İstenirse bulunur. Kimseden kalmasın iz. Çünkü kalan o izler canımızı acıtır. O iz nerede kalsın derseniz, o iz yürüdüğümüz yollarda kalsın.. O iz, dokunduğumuz bir çiçekte, baktığımız güneşte kalsın.. O iz kalbimizde bizimle kalsın. Ama canımızı yakmadan kalsın...

Kusura bakmayınız, okuyunca şiirinizi ben de karaladım işte bir şeyler...

Sağlıcakla kalınız.