Annem 'e
Henüz on altı yaşında,
Bir tekstil fabrikasının gürültülü yalnızlığında gördü hayatın acımasız gözlerini. İlmek ilmek ipliklerden elbiseler dokuduğunu zannederken; Hayatını dokuyordu,bilemedi annem... İki küçük çocuğu vardı; Ve gece vardiyalarında eli yüreğinde Tanımadığı ellere bıraktı can parçalarını. Başını sokacak bir evin hayaliyle doldurdu uykularını Ve gece vardiyalarında, eli yüreğinde Yarı uykulu rüyalarında büyüttü çocuklarını... Şimdi, Annemin yüreği kadar oldu çocukları Büyüdü, Ve en güzel şiirlerinin mısralarında andı adını... |