Çok güzel ifade etmişsiniz Filiz Hanım... Bizi kim anlar en çok? Bizi biz anlarız..Bizi, bizim kuşaklar anlar. Sizi gayet iyi anlıyorum.. Tavan arasından çıkıp geldim, daha doğrusu ayağım takıldı tavan arasından ineyim dedim,kütttt bir ses duyuldu...O bendim :)

Nostalji demişken siz, yazmış olduğum bir şiirim geldi aklıma... Uzun biraz, ama okurken kendinizden de çok şeyler göreceksiniz... Hatta yer yer tebessüm edecek, en çok da hüzünleneceksiniz... Bizi anlattım.. Aynı kuşağı..


Nostalji

70’ li yılların sonuydu.
Çat pat hatırlarım
Yasakları o zamanlardan tanırım.
Her şey yasaktı, nefes almak dışında..
Evde odun kömür yoktu, kalmıştık kışın ortasında.
Donuyorduk Ankara’ nın o soğuk ayazında.

Hırsız polisçilik oynardık arkadaşlarla
Polis ben olurdum, düşerdim arsızın peşine.
Bir yanlışlık vardı bu işte.
Nedense, hep ben dönerdim kevgire.
Benim hiç oyuncak silahım olmadı.
Belki de bu yüzdendir hep dayak yemelerim.
İhtilalin adını ilk o zamanlar duymuştum.
Gerçi bir Fransız ihtilali vardı tarihte ama,
Ben hepten fransız kalmıştım, neydi bu durum?
Kaynıyordu ortalık yine, sağ sol,
Kalmıyordu kimsede sağlam kafa, sağlam kol.

Alamancı Ali'lerin siyah beyaz televizyonu vardı.
Babası taaa Alaman’dan getirmişti gelirken.
Bizim ise, sadece siyah beyaz bir hayatımız.
Küçücük evimizden çıkar,
“Küçük Ev”i seyretmeye giderdik Ali'lere.
Bir de “Hayvanlar Alemi” ni.
“ Bu hayvanlar oraya nasıl girmiş.” diye.
Ali’ye çok sormuştum.
Her defasında, “Bu gavurdan geldi.
Onlar sokmuş içine.” derdi.
Benim hiç renkli rüyalarım olmadı.
Bisikletim de.
Ben bayramlarda çokça,
Harçlık da alamazdım,

Çocukça, ama safçaydı benim aşklarım.
Ne zaman birine aşık olsam,
Taliplisi de çoğalıverirdi.
Az mı kavga ettim sokak itleriyle.
Yenilen nedense yine ben olurdum.
O zamanlardan tanırım mağlubiyeti.
Bir de gönül acısını.
Platonik bir sevdaydı bizimkisi,
Ama, hiçbir zaman politik olmamıştı.

Derken 80’li yıllara gelindi.
Yasaklıydı liderler
Bildim bileli, Demirel ile Ecevit küs idiler.
Bir o, bir bu sırayla koltuk değiştirdiler
Asırlar sonra, şükür onlar da gittiler...
Her günümüz bir öncekinden daha kötüydü,
Babam yine perişan, yine dert yüklüydü.
Geçmişimizi arıyorduk, mazi de olsa dünler...
Hep düşünürdüm, nerdeydi Kanuni’ler,
Nereye gitmişti Fatih’ler...

Çocukluğuna tekrar dönmek ister misin? deselerdi,
Cevabım her şeye rağmen yine de “evet” olurdu.
Hiç olmazsa, o zamanlar domatesler hormonsuz,
İnsanlar namuslu,
Sevgiler ölümsüzdü.

Şimdi ne ağız tadı kaldı tadılacak,
Ne sevgi kaldı sonsuza değin yaşatılacak
İnsanlar riyakar,
Sevgiler zahiri….
Bana “dün” ümü verin
Bugünler sizin olsun.

Vecdi Murat SOYDAN
(Yaşanmamış Aşkların Şairi)
18/05/2004-Beylikova-ESKİŞEHİR

Ama bizim zamanımızda tavan arasında şinanay ve gaz yağı ocakları var...
bataryalı transistörlü radyolar var...seksenler gerçekten iyiymiş.
bir şiirimde demiştim ki;
............mazimiz küf koksa da, uğramadan olmuyor!
............mazisi olmayanın, atisi hiç olur mu?

ben de geçmişe gittim geldim sayenizde...tebriklerim var bolca.