ANNEMDEN KİNAYEKoşarken eteğinde dağın, İncitti ayağını. Yalnız tarlalarda büktü Belini pamuğa. Sanmayın bir lokma, Islanan türküyü çizdi, Bellediği toprağa. Arıtmak istedi çakılları, Belli ki bizi eledi. Çakıllar ki; bizi bizden etti. Kapattı dost meclisini. Dayanamadı anam, “Kurulsun” diye emir saldı. Tez topladı bireyleri. Yalnız o konuştu. Sonra bir türkü; “ Yiğit muhtaç olmuş kuru soğana, Bilmem söylesem mi, söylemesem mi?” Anladım anne, anladık. Doyunca unuttuk… Yalnız yaşanır sandık; Yalnız doğduk diye. Tez varalım anne, Diyelim, yetişelim. Bayrak açalım efendiye, Susmadan haykıralım! Baston yutmuş beylere…. 2003 Elvan USUL |