Kaburgalarımı kıra kıra sindin içime,
Hiç hissettirmeden...
Ve damdan düşer gibi düştün yüreğime,
Hiç incitmeden...

Şimdi sensiz geçip giden bu zaman,
Kırılan kemiklerimi kaynatmaya yetmiyor hiç...

İnan kırılıp, yıkılan ben değilim bu defa...
Kızgınlığım üzerime gelen duvarlara...
Bilirsin sığamam ben, gökyüzünü göremediğim kutulara.
İçine sıkışıp duruyor çığlıklarım, bu dört duvarın...
Ya da bu tavan sensiz yere çok yakın...

Zaman sensizliği geçmiyor hiç...

İnna ağlayan ben değilim bu defa.
Akvaryumdaki balığımın gözüne su kaçmış.
Penceremdeki çiçeğimin canı solmuş.
Yerini yadırgamış bütün eşyalar.
Benim aklım şaşmış, yüreğim yine yolunu bulmuş.

Hatıralar yokluğunu tedavi edemiyor hiç...

İnan deliren ben değilim bu defa.
Suç rayı gevşemiş tekli koltuğunun,
Ya da gıcırdayan senin yokluğun...
Kopuyor tahammüller yine inceldiği yerden.
Kalbim aklıma giden yolları keserken...

Özlemek seni geri getirmeye yetmiyor hiç...

İnan ben bende değilim bu defa.
Kokun içime ince ince sinmişken,
Sindiremez oldum artık sessiz gidişlerini.
Ve inan hala yıkamadım kirlilerini.
Her şey bıraktığın gibi yerli yerinde aslında.
Sadece ben bende değilim bu defa.

Sensiz kendime gelemiyorum hiç... Moses