bir çay bahçesi sessizliğinde
ömrün bir anının
oturuyorum, ellerimde çay-sigara dostluğu
karşımda mavisini biraz eskitmiş bir deniz..
bir kadın
sürüyerek ayaklarını,
-eskitmiş giysilerini yılları gibi-
yürüyor umarsızca bir yolu...
gözlerinde ne mavilik ne insanlar
kafasında kim bilir neler kurulu
ellerinde kim bilir kime ne hevesle uğraştığı bir elişi...
güneşin rengini açtığı bir mavilik
tam karşımda
alıyor içimden tüm kirli yanlarımı...
aklandıkça sana yaklaşıyorum
sen oluyorum yeniden
masmavi bir sen..
derken
bir kuş
tam ortasında dalgınlığımın, dargınlığımın
-uyandırırcasına inatla ve seslenircesine bana çığlık çığlığa
ve kanatlarıyla dövercesine maviliği-
atıyor kendi
bir başka maviliğin kollarına, gökyüzüne...
uzanıyorum ardından
koşaradım çırparak kanatlarımı,
değer diye gözlerin gökyüzüne
sığınıyorum
bir başka tonuna maviliğin..