Kentin Dramı
Esir düştü kent curcunaya.
Emanet etti sükûneti allı turnaya. Hasret şimdi kentli sulu kurnaya. Vurdum duymazlığın kurbanı kent. Ne yazı yaz gibi ne kışı kış. Sanırsın değdi kente keskin bakış. Hülyasını, rüyasını götürdü akış. Solgun bir yüz gibi matlaştı kent. Sokakları caddeleri çör çöp dolu. Çukurdan tümsekten geçilmez yolu. Kendi sakinlerince kırıldı kolu. Hem garipleşti hem perişanlaştı kent Sabahları yüzünü yıkamaz oldu güneş. Gecesi hüzünle acıyla kardeş. Sardı çevresini pislikle leş. Güzellikten fersahlarca uzaklaştı kent. Ankara, 30.03.2008 İbrahim KİLİK |
selamlar saygılar.