Bir yerlerde kıpırdanıyor ölümün şiiri
Bilincimin en unutkan yerinde
Aşk acısı şeytantırnağı gibi
Bir sayıya dönüşüyorsun ve
Cenaze defteri tutuyor gerçeği

Kendini kurduğun hep o saat
Hep o bez parçasını aralayıp bir yüzü tanıma korkusu
Yıkamak bir bedeni ne diye
Ve çoğu zaman şimdinin curcunasında
Unutulmak, ölümün tortusu

Unutuyorsun unutuyorum
Üveyiklerin sevdasına bağlıyorum olanı
Ölüm diyorum illa ölmekle mi olmalı
Rızasıyla gideni kefenleyip
Çiçeklerle uğurluyorum
Pamuklara sarıyorum kalanı

Bir acı fikir ki gitmiyor ilacımdan
Yaşlanıp mıhlanıyorum yataklara
Sırtım önüm mor üstü mor, bere yara
Ölüm yeğ değil nihayet hıncımdan

Yollarına güller seriyorum bu gelenin
Gülüşüne ölümü sığdıramadığımdan
Dünyaya düşüyorum inceliğiyle belinin
Dünya çok şey götüremez inancımdan

Sevdadan geçilmez nankörden, aymazdan
Yaşamaktan geçilmeyeceği gibi ölüm var diye
Yaşıyordu menekşeler önce caymazdan
Sözünde durana ölüm var niye