bir çay bardağı gibi sevgini dudak payı kadar bıraktın
hiç taşırmadın ölçülü sevdin içime hiç şeker atmadın
hep acılarını doldurdun çayı acı içerim dedin hep
çay bardağı kıvamında hep karıştırdın durdun
içim dışıma çıksa da dudakların dokunmadı hep sıcak
dedin ellerimi tutamadın cam bardağı yakar sen gibi dedin
beni çay bardağına benzettin içime bir şey doldurmadın
boş bardak severim dedim çay sevmem dedim
hep su bardağıyla avundun yudumladın durdun
ben bir kösede sadece sıramı bekledim ama
modelim değişti eline aldığında sadece çöpe atmak
içinmiş bana dokunuşların sevseydin keşke kırdın
beni birleştiremedin ben çay bardağında İstanbul’dum
gözlerinde saray burnu sen bilseydin sevseydin
dudaklarında kız kulesi olurdum sadece kalbin
kıpır kıpır olsaydı keşkeler şuan boğaz köprüsü