AYRILIĞA PUSU KURDUK
Farklı iklimlerin, iki üvey çocuğuyduk
Yollarını kaybetmiş sevdada Ufkun doğuşunu beklerdik Karanlıkta ay tenine dolanırken, Dağların dumanını siper ederdik. Ayrılığın seher vaktinde, Geçerdik, sazın kırık telinden düşen İnce ahların kucağına Yanardık, tenler buluştu sanarak Farklı iklimlerin iki öksüz çocuğuyduk Acılar gülümsetirdi yanaklarımızı Şafak sökmeden düşerdim, Kış gecelerinin, sıcak rüyasından. Ellerin tutuşurdu, çırılçıplak duygularından Parmaklarım üşürdü Dudakların büzülüşünden. Türkülerim dolanırdı gözlerinin ucunda Farklı iklimlerin üvey çocuğuyduk Ya aslında Aşka düşmüş ölü canlar içinde. Ayrılığa pusu kurardık. Şimdi iklimlerinin değiştiği bu tende Yitip gittik ikimizde Dudaklarımda, dokunulmamış aşkın tadında Bir çığlık dolanır sıcaklığında. M. Ö. 29.03.2008 kahramanmaraş |
kocaman bir tebrik benden
bide sevdim bu şiiri...