Sensizliğin çarmıhlarına geriyor beni öpüşün
Ey hayat romanımın en olmaz yerinde ortaya çıkan hayâl
Nefesinle içime akıttığın yangın alazını düşün
İnce bir sancının böğrüme saplandığını

Çocuksu tebessümlerle gövdeme boşalan haz
Oynaşmakmı maksadın içimdeki savaş duygusuyla
Ko beni bir başıma ki kendi meydanlarımda yenileyim

Sarhoşsam kahkahalarından gülümseyişlerinden
Ellerinle içirmişsen başımı döndüren iksiri
Ve üstüme yağmurlarını yağdırmışsan sevmişliğimin
İlticam ne mümkündür varlığına özleyişlerinden.
Yak beni içindekilerle bütün serkeşliğimin
Oysa içindeki “öksüz sevda” mezarlığında
Resmi hayaline takıl biri vardır seninde
Umarsız, arsız gecelerinde fısıldaştığın
Mülteci duygularının adını bile koyamazken.

Gözlerinden birkaç damla yaş düşer ya yastığına
Islanan düşlerindir oysa çöl sıcağı
Canıdır nihayet yanan “öksüz sevda”dediğinin
Işıklar bir, bir söner umut şehirlerinde
Kabrinde inceden bir mum yanar sadece sevdiğinin.