BİR KENT YORGUNU
Bir düş sarıyorum
gece karası saçlarından avuçlarıma uzanan, çözülüyor tüm dağlarım Bir gülüş diyorum güneşli günler yüzünden umutsuzluğu eksilten, yağıyor suskunluk Bir kent biliyorum çocukları yorgun sokaklardan sana kavuşmaya koşan, kayboluyorum Su geçmiyor, kuş uçmuyor ateşte demleniyor zaman Acıya uzuyor yollar, gidemiyorum Tutuyorum en olmaz yerinden tuz döküyorum gecenin yarasına Radyoda bir yalnızlık şarkısı kadar öpüyorum hasretinden... (Avaşîn...10.03.2015) |