açmamışken gözlerini henüz güne İstanbul
açmamışken gözlerini henüz güne
İstanbul... uyanır emekçileri karanlık ’sabahlara’... gözlerinde doyulmamış bir uykunun kiriyle.. mevsim henüz sonbahar, oysa mevsimin yüzü büsbütün kıştır.. üşür elleri annesiz bir çocuk gibi, çocuğuna çikolata alamayan bir babanın.. üşür yüreği yangınlar içinde.. açmamışken gözlerini güne henüz İstanbul... uyanır martıları çığlık çığlığa bu yoksul sabahlara ... karanlığında bu sabahlarin, koşuşturur işçileri tanrıların... kendilerine biçilmiş sınavlarını -mecburi- yaşarcasına.. |