Uy, Kızılırmak uy!.. duy Kızılırmak duy!..
Kabe suyumuz, zemzem, kevser suyumuz
Cem suyumuz, dem sulumuz sensin
Damarlarımızda dolaşan can suyumuz
Karakterimiz huyumuz mizacımız
Nan-ı nimetimiz, bereketimiz sensin!..

Değil misin yoksa, yoksa kus musun !..
Yorgun musun, dargın mısın!.. yüzün asık, kızarmış
morarmış gözlerin, ağlamaktan mı yoksa!!..

Cenneti yaşamaksa erek;
Çöllerin, ellerin değil;
Kızılırmaklarımızın kıymetini bilmek gerek!

Uy Kızılırmak un; duy Kızılırmak duy!..
Madımaklarda yükselen feryatları duy!!..
Neronların, hitlerin pabucunu dama attık zulümden yana!!..

Uy Kızılırmak uy!!.. duy Kızılırmak duy!!..
Çıkmıyor kimilerinde, çıkası kıllı kara huy!..
Mustafa ( muster )
Temmuz 1993

Eski notlardan dergi ve
’Mavi Güvercine Mektuplar ’ kitabımdan.