Hani her vefat edenin ardından deriz ya: kaderi böyle imiş buraya kadarmış diye...İnsanın doğum tarihi ve ölüm tarihi şüphesiz kaderidir...Ve kader "sırdır" bilinmediği için ölümünde vakti bilinmez...Tek bildiğimiz ölümün var olduğu ve bu gurbetten gidecek olduğumuz. Amma velakin nefse dair yapmadığımız birşeyler var, hep nefsin peşinden koşar koşarız da bir türlü yeter demeyi bilmeyiz...Ve en önemlisi şiirde vurgu yaptığınız gibi tevbe etmeyi hiç aklımıza bile getirmeyiz...İşte bu yüzden güneşi düşlüyorken, yani hala dünyadan beklentiler varken, sabaha bile kavuşamayız çünkü azrail artık çalmıştır kapıyı....

Şiir hiç nefsini övmeden, hatta nefsin o cevhere yani ruhuna verdiği ziyanı aşikar beyan etmiş... Doğru olanı da buydu üstadım...Hem dilimizle hem kalbimizle nefsimizi hesaba çekip defterini dürmek gerek...

Hicretin 279. yılında vefat eden Ahmed Harraz der ki: İnsanların Allah,a en uzağı o dur ki: Allaha,a karşı yakınlık ve marifet sahibi olduğunu iddia ede...

Kalbimizi bataklığa çekecek bu dünyaya ait her ne kadar nakış varsa Allah taala bizi onlardan korusun ve bizi bize bırakmasın...Aksi halde öyle yanar duman olur halimiz...Şiir gezdiriyor insanı...Gönlüne selamet üstadım....Selamlar, saygılarımla...

ÜNSÜZ ŞAİR... tarafından 3/26/2016 8:44:16 PM zamanında düzenlenmiştir.