gün geçtikçe
hayatımın anlamı çıkmamaya başlamıştı her taşın altından
ve hangi köşeyi dönsem
biliyor musun
güne güneşe geceye
ağlıyordum ha bire
halt etmiş insanlarla yaşamaktaydım zorla
bombalar patlıyordu uzaklarda
çocuklar boğuluyordu ve
insan eti kokuyordu dünya
sövüyordum sık sık gelmişime geçmişime

sonra
sonra hep sen var oldun

bir buluttun ki
başımı yaslayasım

az biraz berrak
az biraz bulanık
rüyaların sarhoşluğunda

ütopyaya bir durak kala diyordum
elini sımsıkı tutacağım

daha çok varken varmamıza
bir patlamaydı yine
bu sefer yakınlarda
çok yakınımızda
aniden yok oldun dumanların arasında
ve işte buydu hikayemiz

bugün
sevdiğin fakir karanfillerle geldim sana

sevgilim
bir bulutsun hala
başımı yaslayasım

az biraz berrak
az biraz bulanık
rüyaların sarhoşluğunda

ütopyaya bir durak kala diyorum
elini sımsıkı tutacağım