Yüzü asırlardır kıbleye dönük
mavi gökyüzü,
Kendi sesini çarmıha geriyor.
Akşamları gamzelerimden miraçı,
Göğüs boşluklarımdan,
Parmak izlerimi geçiriyor…
Başka hiç bir renge gülmeyen sesimin,
Işığında ki çokluğuna güvenip,
Nefesini üfleyen meleğin korkusunu,
Öpüşmekten yorulan bulutlara bağlıyor...
Kalbimden ayırıyor erguvan tenli kadınları.
Soğumuş külleri siyah sulara çeviren
Uykularında hüküm giymiş kelebek bile
Seni benden yontup;
Devasını kaybeden ahraz uykularıma.
Ve vazoları kırık gül demetlerine bırakıyor.
Gökkuşağından bahçeler yapan gökyüzü,
Kendi bulutlarını telaşlı yanaklarına asarken…
Ölü gövdesine sahip çıkamayan beni,
Kambur uçurumlarında cennete sarkıtıyor.
Kartondan yapılma yıldızlar
Ölüyor baş ucumda birer birer…
Kimse beni anlamıyor. !
Müşteba Güneş