Sevinçsel Engelliyim Artık
Hiç bir şeye sevinemiyorum artık
Ferfecir çaresiz bir hayat
Göz kalleş,söz kalleş
Çaresiz duyguların koynunda faili meçhul sevgililer
El kalleş,dil kalleş
Detone bir efkarın eteğinde, fakir sığınışlarımın dillenen esaretindeyim
Serseri bir mayındı suskunluğum içimde çöreklenmiş AY
Şimdi çekil
Kapat ışıklarını karart dünyayı
Sende kal ışıksız,sende kal sevgisiz
Etrafımda yaşanan olaylar ve üzüntülü, problemli insanlar varken
Ben bir sevinçsel engelliyim!
Gülemem,sevinemem artık eskisi gibi
Acaba ne olacak diye sorularla bakmaktan hayata
Nasıl gülüp sevinebilirim
Kendisiyle barışık olamayan ve bunu asla başaramayacak bir insan selinin içinde sürükleniyoruz.
Zamana ve acımasız olan hayata bir çelme takayım derken
Hayat benim sevinmelerime çelme değil neredeyse prangalar takmış
Aslında hayat mı suçlu yoksa
Yaşadığımız arenada koşuşturan şu birbirine yabancı insanlar mı?
İçim
Can kırıklarıyla dolu
Şiirlerim kanama geçiriyor her gece
Ama Kimse bilmiyor,duymuyor
Vermek istiyorum tüm gelecek hayallerimi sevinçleri olan insanlara
Ben hüzünlerimle dost olacağım,başedemedim sevinçlerimle
İnsanın ve Hayvanın eziyet içinde yaşadığı
Yaşayan ve nefes alan bir canlı olduğunun unutturulduğu bu dünyada
Ben bir sevinçsel engelliyim!
Sevda türküleri bile artık
Kırık bir sazın tellerinden çıkar gibi
Her şey çok ortaya dökülmüş
Sevgiler pazara düşmüş
Çıplak elbisesini giymiş duygusuzluklar
Bir ümitsizliğin kuyusuna imbiklenmiş
Kokusu gelmez yanıma merhametin
Sağırlaşır denizler,konuşmaz dalgalar
Yükledim kanadına,günahsız martıların
Her bir damlasını, akan gözyaşlarımın
İner yağmur olur
Ulaşılamayan sevgilere
Engellenen sevinçlere