Gözler şimşek, gönül ateş koştular,
Kükreyip arslanlar, taşıp coştular!

Göğsü iman, dili Kur’an taştılar,
’Allah Allah’ diye dağlar aştılar!

Zafer için koşan yürekler harlı,
Vatan aşkı sarmış, sanmayın karlı...

Mehmet’i korkar da kaçar sandılar,
Şehadete koşup, nûra kandılar...

Yılmadan koşuyor kahraman nefer,
Tarihler yazacak, destan bu sefer...

Düşman dayanamaz, yok gözünde fer,
Allah için koşun, bizimdir zafer!

Coşup akıyorlar, çılgın sel gibi,
Aziz vatan için eser yel gibi,

Türk’üz, her gönülden sesleniyoruz,
Vatan sevgisiyle besleniyoruz!

Kükreyip atıldı, savaştı mertçe,
Bağrın açmış, siper etmiş cömertçe!

Tekbirle inledi yürekler pakça,
Savaştılar yalın kılıç, erkekçe!

Anafartalar’da Mustafa Kemâl,
Arıburnu Cephem şehitlerle al,

Esat, Vehip Paşa, bir çok miralay,
Koşuyor askerler bak alay alay!

Hepsinin yüreği şimdi bir volkan!
Yiğit askerlerim düşmana kalkan!

Dereler, tepeler boyanmış al kan!
Atam sesleniyor:’Vatanım çalkan! ’

Bir değildi, iki değil, beştiler,
Aynı köyden, yanan kor ateştiler!

Sanılırdı, hepsi de kardeştiler,
Ufukta parlayan bir güneştiler!

On sekiz Mart günü albay Cevat Bey,
Diyor:’Bu zaferi duysun dünya, hey!

Verdik, burda koşup binlerce şehit,
Türk başını eğmez, tüm dünya şâhit...

Cana bin can katmış askerim sanki,
Bu öyle bir savaş, öyle bir an ki,

Hangi ilden bunca şehit seçilmez,
Diyor:ÇANAKKALE BİLLÂH GEÇİLMEZ! ’

Şehit, besmeleyle toprağa konur,
Babalar ürpermiş, duyarlar onur.

Anadır, olsa da gözleri yaşlı;
Başlarında hâle, yüzlerinde nur!

Vatan kutsal deyip, Mehmet çağlıyor,
Düşman yenik düşmüş, hep kan ağlıyor.

Mustafa Kemâl’le yer gök inlesin!
İstiklâl Marşını herkes dinlesin!

Hâlenur Kor

(30 Ocak 2000) Ruhları şâd olsun...