Kaldır başını yavrum,
Utanma!
Utanmayı unutanlar utansın.
Yanarken tepelerinde bin mumluk ışık,
Görmeyenler gözleri açıkken,
El yordamıyla gidenler.
Sönmüş kandiller gibi yürekleri kapkara,
Ruhları matlaşmış sevgisizlikten.
Gözlerine bir is perdesi çekmiş ki para,
Sanki götürecek mezara…

Seni çocuğum, seni
Görmeyenler utansın!
Kaldır başını utanma,
Utanmayacaksın!
Bir bilsen gözlerindeki aydınlığı,
Ellerinde umut tomurcukları,
Yüreğinde ateşle
Sen güneşten de sıcaksın.

Uzat; ver elini bana,
İçimde çalkalanıyor deniz.
Sen benim geleceğe çizdiğim iz,
Güzelliğe ektiğim Tohum,
Boy vereceksin bir gün, biliyorum…
Şimdi büyük sandığın,
Bakışıyla utandığın bir sürü cücenin
Atlayacaksın bir adımda üzerlerinden.
Elimi Tut!
Sen de diğerine uzat elini, sıkıca tut.
Unutma, bir hiçtir
Haksızlığa susan dil,
Doğruyu duymayan kulak,
Gerçeği görmeyen göz.
Sen insansın, tertemiz.
Ver elini bana, içimde çalkalanıyor deniz.
Sen,
Sen benim geleceğe çizdiğim iz…

Halenur Kor


(Türkçe olimpiyatlarında, Madagaskar’lı kimsesiz bir öğrencinin okuduğu şiirim)