* insan, insanın kardeşi *
giyindik çok şükür dercesine
terazinin kefesini doldurduk biraz açtık demir kapıları ardınca varlığımızı aradık sokaklarda... günün yosun kokusu dağıldı saçlarımız kumlara karıştı utanç kefeni yırtıldı edebi adabı hatırladık sonunda... kimimiz tefle, kimimiz neyle aşk ile gönüllerde dolaştık kimi gün... yaşadık yaşımız başta ağladık, akarsuyumuz boşaldı okyanusa darıldık, şikayet olmadı ama barıştık ömrümüzün acılarıyla... insan, insanın kardeşi öğrenecek bir gün eller sevgiyle tutuşup yürünecek son demde görünecek bir gün... ilknur köknar (sokak kaçkını) |