OYSA BEN; HAYAT...
Oysa ben...
Ben hayat. Küçük ümitler istemiştim senden Sen kara tülünü sermeden geceye Ve ser-hoş bir gerçek sunmadan önce... Yangınlarından boğuldu bu kent Düşsel mutluluklar yazılırken bulutlara Kapandı gökyüzü Okuyamadım. Oysa iyi zamanlar ummuştum senden Sen maviliklere gökyüzü demeyi öğretirken bana ben yeşilin diliyle konuşmuştum seninle İyi bildim seni, yaşanası atılan adımlarda sen... sonra gece Kara bir peçe yüzümde Yalanların çaldığı aydınlık Küçük gülümsemelere gizlenmiş acılar… Hakediliş koydum adını acıların Yüksek dağlarına bakıp gülümsedim Güneş vurulurken gözlerimde Ve ben ağlarken Soluduğum nefesini dudaklarıma aldım Bilindik notalara dokundu ıslaklığı Geceler sustu bazen Ben sadece seni konuştum. Sevdim seni hayat… Küçük mutluluklarını sevdim Yaşamayı öğrenemediğim aşkı Bulutu bir annenin gözlerinde. Sıradan bir hayali esirgese de gözlerin Bildim Ertelenen mutluk verilecekti Herhangi bir zamanın bir güz vakti ellerime. |