ayrılış
ünlemler taşıyamaz oldu çığlıklarımı
hikayemin ön sözü ilk gençliğin sınır tanımaz heyecanı ve güller geliyor ardından güller getiriyor ayaklarımıza zaman usul usul ayıklıyor kalbinin yabanilerini tan yerinin saflığından daha bir korkak artık gülüşlerimiz bilinmez neden usul usul kalbimize saplanan bu acımasız yılları kim ayıklayacak peki şimdi galiba benim için artık göç vakti bir rüzgarım var kanatlarıma yüklediğin ünlemlerim virgüllerim ve sen’li türkülerim yanık kokuyor içi kalbimin... bu gülistan harap, bu bülbüller hamuş, bu havz tehi, neyse... hiç özdemir ince okumamışsın sen, "bir şehirden ayrılmak:akkor demiri tutmak yanarsın, parmak uçlarından başlayarak..." |
saygılarımla