şair değilim ki ben
ne yazmalı bilmem şimdi
sadece farklı bir pencereden
görmek istedim kendimi
her ne kadar ’insanın tüm yolları
yine kendine çıkar’ dese de bilge kişi

acemi bir imgenin çırpınışı gibi kalbim
ha uçtu ha uçacak
kelimeler çiçek görmüş kelebek
mısralara ha kondu ha konacak
ilham, mevsimleri karıştırmış cemre sanki
ha düştü ha düşecek
sonrası belki uğurlu bir böcek

dünya çok hızlı dönüyor
ayağım kaysa hangi yıldıza tutunurdum acaba
ne önemi var ki
sonunda o da kayacak nasılsa

var mıdır kuralı kaidesi şiirin
yoksa duygu limiti yüksek
savruk cümleler mezarlığı mıdır
ya da en afili sözleri
hintlinin kavalından çıkan
müzik eşliğinde dansettirmek midir

bir öğreti midir şiir
dibe vurmuş içsel, felsefi
ya da sosyolojik yargıları süsleyip
yeniden sunuma hazırlayan

şimdi bunları düşünmek niye ki
tüm olumsuz gerçekliklere inat
şiir gibi yaşamak varken




/martın ilk günü/