Babam...
Canım babam...
Seni nasıl anlatsam bilmem ki,
Bana bakışın
Kızım deyişin
Bir gülüşün
Hayattı aslında...

Şimdi sanki
Hiç yaşamıyormuşum gibi...
Senin beni koruyuşun,
Seslenişin
Şimdi hiçbir şey kalmadı sanki.

Sanki hiç kimse kalmadı,
Ne ses var evde , ne sen varsın
Bana aferin kızım deyişin
Ne bileyim...
Seni sana nasıl tarif etsem ki...
Keşke şuan yanımda olsan
Gene sen kaldırsan beni
Yatağımdan...
Ve o muzip gülümsemenle karşımda
Öylece bakıp dursan bana...

Gene o çok sevdiğim
Çorbadan yapsan,
Gene okula giderken
Harçlığımı sen versen
Burada olsan daha farklı olurdu sanki...

Şimdi kapımız kilitli
Fakat içimiz huzurlu değil,
Önceden kapımız açıktı
Fakat huzurluyduk.

Seni çok özledim
Biliyorum aklımdasın her zaman
Hiç çıkmıyorsun
Nasıl unutabilirim ki seni,
Unutamam sadece alışırım zamanla...

Her yer bomboş...
Hiç kimse kalmamış gibi...
Herkes teker teker evlerine gidiyor
Bizde gidiyoruz ama boşluktayız
Loş bir boşlukta hemde
Senin o sesin gülüşün
Birlikte geçirdiğimiz keyifli
Çay saatlerini
İnan hiçbir şeye değişmem...

Gözümü açtığımda
Her şey film şeridi
Gibi uzanıyor
Kalan ömrüm misali ...

Eğer şuan yaşıyor olsaydın...
Sadece sana sarılırdım
Şimdi ise ancak toprağa...
Onu da yapamıyorum...
Çünkü çok çabuk bırakırım kendimi,
Biliyorum
Ve korkuyorum...
Biliyorum hep böyle şeyler yazıyorum,
Düşünüyorum hatta
Ama ne yapayım
Senden beri 3 yıl olsa da
İnan daha dün gibi
Islanmış fakat kurumamış
Yapraklar gibi...

Bazen inanasım gelmiyor
Ne bileyim hala umuyorum sanki
Bir şeyler...
Kapıyı sen açacaksın diye ümitleniyorum...

Ama sabaha kadar düşünüyorum...
Bazen saçmalıyorum, bazense çok ağlıyorum...
İçimdeki yarayı
Söküp atmak istercesine...
AMA kabuk tutmuş yarayı
Nasıl sökebilirsin ki derinden....
Belki sen görüyorsun
Belli ki sende üzülüyorsun...
Onu da biliyorum...
Ama özlemlerimin önüne mil çekemiyorum....
Hasretlerimi perdeyle kapatamıyorum..
Canım çok acıyor, dayanamıyorum..
Ama seni de üzüyorum babacığım...
O YÜZDEN SUSUYORUM
VE
YAZIYORUM....